Het begin

27 februari 2013

Ik ben er klaar mee. Ik ben er zo ontzettend klaar mee! En nu voel ik me net als president Obama: vol goede moed en strijdlustig hef ik mijn ogen op richting de toekomst. Mijn toekomst. Yes I can!

Al jaren ben ik te zwaar. En daarmee bedoel ik dan ook echt jaren. Om eerlijk te zijn al sinds mijn geboorte. Ik was een zware baby: 8 pond. Daarna ben ik altijd te zwaar gebleven. Ik kwam laatst een papiertje uit groep 3 tegen, we werkten over ons lichaam. Mijn lengte en gewicht was opgeschreven, en toen ik die gegevens in de BMI-calculator stopte, kwam ik tot de schokkende ontdekking dat ik toen al te dik was. Altijd ben ik mij ervan bewust geweest: op de basisschool, op de middelbare school en toen er nog meer kilo’s bijkwamen in mijn tijd op de hogeschool was ik mij daar ook bewust van. En heus, ik heb echt wel eens geprobeerd er iets aan te doen. Ik lijnde onder de bezielende begeleiding van mijn moeder. Maar nooit hield ik het langer dan een week of 2, 3 vol. Ik hield teveel van chocola, en snoep en ijs, en patat. Oh, die patat. De oude gewoonten waren voor een paar weken (of soms dagen) geparkeerd maar kwamen als jonge enthousiaste hondjes naar me toe rennen zodra ik ze weer toe liet. Mijn grootste en meest serieuze poging tot nu toe om af te vallen, was in mijn eerste studiejaar. Ik ben bij een diëtiste langs geweest. Wekenlang. Ik viel in het begin af en ik was blij. Maar weer kwamen de slechte gewoontes om de hoek kijken. Naar verloop van tijd gaf ik de strijd tegen de kilo’s op, en ook mijn diëtiste gaf op. Ze zei op een gegeven moment dat ik maar niet meer moest komen en dat ik haar nog wel moest mailen. Dat was een klap recht in mijn gezicht. Ik had iemand nodig waar ik tegenop kon kijken, en niet dat superslanke, mij schuldgevoel aanpratende (dat deed ze vast onbewust), immer lachende scharminkel van een vrouwtje die indirect tegen mij zegt dat ik maar beter op kan geven. Voelt u de frustratie? Daarna ben ik weer een aantal kilo’s aangekomen. Dat heeft iets te maken gehad met studententijd, bier, frituur en weinig bewegen. Als u mij nu kon zien, zou u het schaamrood op mijn kaken zien staan. In de periode daarna heb ik geprobeerd te accepteren dat ik te dik ben. Oke, dat ik tegen obesitas aanzit. Ook dikke mensen krijgen kinderen. Ook dikke mensen kunnen daten. Ook dikke mensen kunnen flirten. Ook dikke mensen kunnen in het openbaar eten. Ook dikke mensen trouwen. Ook dikke mensen dit en ook dikke mensen dat. Ik zocht voor mijzelf excuses om maar zo dik te kunnen blijven als ik was. Het was comfortabel om te kunnen eten wat ik wilde. Het was comfortabel om de strijd met mezelf niet aan te hoeven gaan. En bovendien was het heel erg makkelijk om geen nieuwe kleren te hoeven kopen. Zelfs dat voerde ik voor mezelf als excuus: als ik kilo’s af ga vallen, moet ik nieuwe kleren gaan kopen en daar heb ik geen geld voor. Nu weet ik dat het allemaal leugens waren die ik mezelf voorhield. Ik was aan de ene kant laks: ik had geen zin om geen chocola, snoep, en friet meer te kunnen eten. Oh, die friet! Ik had geen zin om te gaan sporten. Aan de andere kant was ik laf: ik was bang dat ik aandacht ging krijgen van mannen want ik heb bijna altijd zonder die aandacht geleefd. En op momenten dat ik de aandacht krijg en ik niet minstens 3 wijntjes achterover heb geslagen, voel ik mij heel onzeker en niet op mijn gemak als ik mannelijke aandacht krijg. Ik was bang om de strijd met mezelf aan te gaan. Om in de spiegel te kijken en te zeggen: wat ik nu zie vind ik niet mooi want ik zie een meisje dat veel beter kan maar het niet doet. Ik was bang voor de teleurstelling in mezelf. Ook was ik bang voor het proces van acceptatie wat ik voor mezelf aan zou moeten gaan: accepteren dat ik mooier begon te worden. Dat u dit allemaal een beetje zweverig in de oren klinkt, kan kloppen. Ik heb een opleiding SPH achter de rug en heb geleerd om mezelf tot in den treuren te analyseren.

De volgende blog hoop ik in te gaan op hoe het verder met mij is gegaan nadat ik geprobeerd heb de dikke vrouw in mij te accepteren. Dit lukte niet, sterker nog: ik ben actie gaan ondernemen! Hierover in de volgende blog meer.